Inox

Ένας απο τους κάδους

Παλιά με εξόργιζε ο τρόπος με τον οποίο δημόσια πρόσωπα χειρίζονταν δημόσιες υποθέσεις. Σήμερα πια με τρομοκρατεί.

Το ερέθισμα

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πριν πέντε ίσως και παραπάνω χρόνια ο Δήμος Βέροιας έκανε μια συμφωνία με έναν επιχειρηματία. Ο επιχειρηματίας αυτός θα τοποθετούσε καμιά τριανταριά ανοξείδωτους κάδους απορριμμάτων  στο αστικό δίκτυο του κέντρου, θα πλήρωνε ενοίκιο και θα φρόντιζε να τους αδειάζει κάθε φορά που γέμιζαν. Ως αντάλλαγμα θα είχε την άδεια να χρησιμοποιήσει την επιφάνεια των κάδων (ήσαν μακρόστενα παραλληλεπίπεδα) για διαφήμιση πελατών του. Στην πορεία δεν τα κατάφερε. Το ενοίκιο δεν πληρώθηκε και οι κάδοι σταμάτησαν να αδειάζονταν. Ως εδώ τίποτα το κακό. Συμφωνίες συνάπτονται και παραβαίνονται κατά  εκατομμύρια κάθε μέρα σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ο προβληματισμός βρίσκεται στην αντίδραση του συντεταγμένου δήμου.  Για χρόνια οι κάδοι αυτοί παρέμειναν στουμπωμένοι με σκουπίδια, εστίες ασχήμιας και ρύπανσης. Οι δημοτικοί άρχοντες και λοιποί υπεύθυνοι θυμήθηκαν την παιδική τους ηλικία και άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν να τους αδίκησαν στο κουτσό (κρυφτό, κυνηγητό ή άλλες παιδιές κατ’ επιλογήν του αναγνώστη). Ούτε τα σκουπίδια μάζευαν ούτε την σύμβαση έλυαν. Γιατί; Γιατί έτσι. Από μάνητα.

Κάποια στιγμή αποφάσισαν να δώσουν λύση. Έλυσαν την σύμβαση, έκαναν κατάσχεση τους κάδους και αποφάσισαν να τους ξηλώσουν και να τους μεταφέρουν κάπου αλλού, απ’ όπου θα τους πουλούσαν κάνοντας μια δημοπρασία. Στη θέση τους ή τέλος πάντων κάπου δίπλα αποφάσισαν να βάλουν άλλους κάδους καλύτερους.

Μερικοί λογαριασμοί

Καλό; Για να δούμε. Οι κάδοι που θα ξηλωθούν, όντας ανοξείδωτοι, κόστισαν 600€ το τεμάχιο. 30 κάδοι Χ 600=18,000 €. Δεν έχουν χάσει την αξία τους. Το inox δεν παθαίνει τίποτα με τον χρόνο.  Το ξήλωμα θα κοστίσει 6 ημερομίσθια και μαζί με την μεταφορά θα βγει κοντά στα 1000 €. Θα πουληθούν για παλιοσίδερα 1000€. Οι καινούργιοι θα κοστίσουν μαζί με την τοποθέτηση 30Χ 200(ένα νούμερο λέω και μάλιστα συντηρητικά)=6000 €.

Στην ερώτηση γιατί δεν τους αφήνουν εκεί που είναι, η απάντηση ήταν ότι το συνεργείο καθαριότητας δεν μπορεί να τους αδειάζει. Φαντάζομαι πως εννοούσαν ότι δεν μπορεί να τους αδειάσει εύκολα. Στην απανωτή ερώτηση γιατί δεν κάνουν ότι είχε κάνει ο επιχειρηματίας που τους εγκατάστησε, δηλαδή να νοικιάσουν τις επιφάνειές τους σε διαφημιζόμενους ή έστω σε διαφημιστική εταιρεία και από το ενοίκιο αυτό να δίνουν ένα επιμίσθιο στο συνεργείο καθαριότητος του δήμου για να τους αδειάζει, δεν πήρα καν απάντηση.  

Το εύκολο συμπέρασμα είναι ότι οι τύποι δεν νοιάζονται γιατί δεν πρόκειται για δικά τους λεφτά. Γιατί διεκδίκησαν και πήραν  κάποια καθήκοντα  μόνο για να απολαύουν τα προνόμια της θέσης, χωρίς πρόθεση να προσφέρουν ισόποσο τουλάχιστον έργο. Υπάρχουν και δύσκολες απαντήσεις. Θα πονέσουν αυτούς που τις ακούν αλλά και μένα που θα τις γράψω.  Αυτό τον καιρό δεν έχω κουράγιο για αντιπαραθέσεις. Τις αφήνω  στη δημιουργική φαντασία του αναγνώστη

Μόνο μια ερώτηση στους διαχειριστές των πραγμάτων της πόλης:

Ρε φιλαράκι αν ήταν δικά σου τα πράγματα, θα τα σκότωνες χάνοντας 24 χιλιάρικα;

---